Na 34 jaar als verzorgende aan het bed te hebben gestaan, koos Alexandra Linschoten (57) voor een baan bij een thuiszorgorganisatie. “Hier was ik zorgcoördinator en had ik gesprekken met cliënten. Ik regelde huishoudelijke zorg voor ze. Op een gegeven moment begon dat te knagen; ik zag dat bij sommige mensen meer nodig was. Helaas kon ik ze daar niet bij helpen.” Deze mogelijkheid is er wel nu ze werkt als mantelzorgmakelaar en cliëntondersteuner. “Ik krijg er veel energie van om mee te denken en uit te zoeken wat mogelijk is, binnen de wetten en regels.”
“Tijdens mijn baan bij de thuiszorgorganisatie, hoorde ik over de opleiding tot mantelzorgmakelaar. Ik wist meteen dat ik die moest gaan volgen; het bood precies wat ik zocht. Ik leerde veel over de wet- en regelgeving en besloot ook de masterclasses tot cliëntondersteuner te volgen. In eerste instantie vervulde ik de werkzaamheden naast mijn vaste baan, maar al snel besloot ik er volledig voor te gaan om mensen verder te helpen.”
Samen kijken wat nodig is
“Ik vind het geweldig om dingen te regelen en organiseren. Hierbij zet ik al mijn kennis in en ga ik voor het leveren van maatwerk. Dit vraagt veel van mijn creativiteit. Steeds stel ik mezelf de vragen: wat heeft iemand nodig en waar kan ik dat halen? Voor de mensen is het fijn dat ik onafhankelijk ben. Ik sta naast ze en we bespreken samen wat nodig is. Daarbij kijk ik breed: van betaalde zorg tot iemand wijzen op een buurthuis. Ik schets mogelijkheden, maar leg de mensen nooit iets op. Ik geef ze advies en laat ze hun eigen keuzes maken.”
Eigen regie behouden
“Door mensen zelf keuzes te laten maken, behouden ze hun eigen regie. Dat vind ik belangrijk. Ik ga er tenslotte weer tussenuit en dan moeten ze het zelf doen. Zo begeleidde ik eens een vrouw tijdens een gesprek met de Wmo-consulent. Ze had een vorm van autisme en een gesprek voeren ging daardoor met opgesomde wensen. Bij de Wmo-consulent ontstond hierdoor enige weerstand. Ze zei dat we geen boodschappenlijstje bij haar konden neerleggen. Dit gaf stress bij de cliënt en onrust in het gesprek. Doordat ik erbij zat, kon ik duidelijkheid bieden en richting geven aan het verhaal. Hierdoor ontstond rust en ontspanning. Het liet mij zien dat ik de stem van de cliënt kan zijn en haar woorden kan uitleggen. Ik zette de vrouw zoveel mogelijk in haar eigen kracht en ondersteunde toen het nodig was.”
"De beste zorgvraag start met: kun je met ons meedenken?"
“Door te sparren met collega’s en samen te werken met organisaties, leer ik veel. Ook leer ik veel van mijn cliënten. Zij laten mij regelmatig anders kijken en denken. Ook kan ik hun ervaringen gebruiken bij de hulpvraag van andere cliënten. Wat ik heb geleerd is dat ik vol verwondering moet blijven kijken naar situaties. Dat ik niets moet invullen, maar vragen moet stellen. Het helpt mij dat ik nieuwsgierig ben. Ik duik graag in situaties waarover iedereen zegt dat niets meer mogelijk is. Als mensen mij inschakelen met de vraag ‘kun je met ons meedenken’ vind ik dat het beste uitgangspunt voor mijn werk.”
Lees hier het hele interview met Alexandra Linschoten.
Beroepsvereniging van Cliëntondersteuners