Na zijn studie aan de ALO ging Frans als leraar lichamelijke opvoeding werken in het onderwijs voor dove kinderen. Daarnaast maakte hij deel uit van een multidisciplinair team in de verslavingszorg. Rond zijn 40e ging hij naast zijn werk verpleegkunde studeren en daarna werken in de forensische psychiatrie. Tenslotte maakte hij als teamcoördinator de overstap naar de verstandelijke gehandicaptenzorg op de eerder genoemde woon-werkboerderij.”
“Ik ben iemand die gewoon begint en gaandeweg heb ik het oerwoud aan regelgeving ontdekt. Dat blijkt allemaal best ingewikkeld te zijn. Ik lever zorg via pgb en deze zorg regel ik door ZZP’ers in te huren. Met een pgb mag je niet de onderaannemer zijn, het geld mag alleen worden besteed aan de directe zorg. Maar we hebben wel te maken met complexe problematiek, dus je kunt niet zomaar een paar ZZP’ers inhuren. Het moet goed georganiseerd en gecoördineerd worden en hier gaat veel tijd en energie in zitten. Dat moet wel worden betaald. Ook heb ik meegemaakt dat ik maandenlang de ZZP’ers betaalde terwijl het zorgkantoor nog niet over de brug kwam. Risico's nemen hoort natuurlijk wel bij het ondernemerschap, maar er zitten grenzen aan.”
"Het moet goed georganiseerd en gecoördineerd worden en hier gaat veel tijd en energie in zitten."
“Ik was net als ondernemer gestart, toen ik via een cliëntondersteuner betrokken raakte bij een complexe casus. Het ging om een jongen die door zijn ouders bij een zorginstelling was weggehaald, omdat er de nodige spanningen waren. Oftewel systemische en organisatorische dynamiek, zoals ze dat wel noemen. Ik ging op huisbezoek en ik trof daar een erg schrijnende situatie aan. Een klein huisje met een gezin met vier kinderen, van wie mijn cliënt van 20 jaar de oudste was. We konden een ruimte bij een zorginstelling huren om de jongen dagbesteding te kunnen bieden. Doordat ik ook andere werkzaamheden had, kon ik dat niet iedere dag zelf doen, dus huurde ik andere zelfstandige zorgprofessionals in. Iedere doordeweekse dag haalde iemand van ons de jongen 's ochtends op en aan het eind van de middag brachten we hem weer thuis. Om hem een zinvolle dag te bieden en om de ouders te ontlasten.”
“Op een zeker moment ontstond er toch crisis in het gezin en zijn ze op zoek gegaan naar een zorginstelling. ‘s Heeren Loo in Bedum had wel de ruimte, maar niet het personeel. Dus vroegen ze ons of wij, in verband met epilepsie van de cliënt, 24 uurs zorg konden bieden. Dat leidde ertoe dat wij een half jaar lang de zorg voor deze cliënt binnen een afdeling van ‘s Heeren Loo op ons hebben genomen. Dit bood de instelling de gelegenheid om het fijne, eigen team verder te versterken. We springen nu nog bij wanneer dat nodig is, en doen dat ook als bemiddelingsbureau op een aantal andere afdelingen. Na deze casus ben ik in contact gekomen met verschillende cliëntondersteuners en inmiddels weten ze me steeds beter te vinden om passende zorg te bieden of te vinden.”
"Door te kijken naar de onderliggende, onvervulde behoeften en daarop in te spelen bereik je veel meer."
“Ik denk altijd in termen van Triple C, een methodiek waarbij je inspeelt op de fysieke, mentale, emotionele en zingevende behoeften van mensen en niet kijkt naar het probleemgedrag op zichzelf. Vergelijk het probleemgedrag met de top van een ijsberg die boven de waterspiegel uitkomt. Door te kijken naar de onderliggende, onvervulde behoeften en daarop in te spelen bereik je veel meer. Dat geldt niet alleen voor cliënten, maar voor ieder mens. Zorg er bijvoorbeeld voor dat cliënten duidelijkheid hebben dat ze weten waar ze aan toe zijn. Als je daar rekening mee houdt, dan is de kans veel minder groot dat er gekke dingen gebeuren.”
“Ik heb inmiddels veel ervaring met verschillende disciplines en mensen; in de verslavingszorg, mensen met autisme, dove mensen, verstandelijk beperkte mensen, maar ook in de psychiatrie. Als een casus zich aandient, kan ik me daar al snel iets bij voorstellen. Ik zie het als een soort puzzel: hoe kunnen we ervoor zorgen dat iemand weer een aangenamer leven krijgt? De cliënt zelf, maar familieleden en het systeem. In de eerste plaats zet ik mijn ervaringen hiervoor in, maar mijn grote netwerk is ook erg waardevol. Ik heb inmiddels zo'n vijftig zelfstandige professionals die deel uitmaken van het AVES team. Dat zijn ook mensen met een achtergrond in de verstandelijk gehandicaptenzorg, de GGZ, de Jeugdzorg en de psychiatrie. Het verschil maken doe je ook door het maken van connecties.”
"Ik zie het als een soort puzzel: hoe kunnen we ervoor zorgen dat iemand weer een aangenamer leven krijgt?”
“Een goed voorbeeld hiervan is een casus van een jongen uit de provincie Groningen. Zijn moeder had hem altijd verzorgd, maar het werd steeds lastiger toen de jongen ouder werd. Ze was er niet aan toe hem te plaatsen bij een instelling en de vraag was of er een bepaalde vorm van dagbesteding mogelijk was. In mijn zoektocht deed ik een beroep op mijn connecties. Via hen vond ik een geschikte plek. Ook hier nemen we zelf de begeleiders mee en de locatie ontvangt een fee voor de faciliteiten.”
“Ik kom er steeds meer achter hoe het zorglandschap is georganiseerd en ik begrijp ook waarom een beroepsgroep als cliëntondersteuners nodig is. Het is allemaal verschrikkelijk ingewikkeld en vanuit wantrouwen compleet dichtgespijkerd. Wat zou het fijn zijn als alles eenvoudiger en transparanter was geregeld. Ook voor mij als startende ondernemer is het best ingewikkeld. Ik ben nu bezig ben om een gecontracteerde zorgaanbieder te worden. Dat vraagt onder andere dat ik de rechtsvorm van mijn bedrijf moet aanpassen. Dan kan ik rechtstreeks door zorgkantoren en gemeenten worden ingeschakeld. Dit hele proces kost veel tijd, energie en ook geld, maar dat heb ik er wel voor over. Natuurlijk heb ik wel getwijfeld of dit nog wel moest doen, want ik ben ook geen vijftig meer. Maar ik vind het allemaal hartstikke leuk en ik krijg er energie van.“
Frans Homminga deelt op zijn website ook regelmatig blogs. Benieuwd naar zijn verhalen? Ga dan naar https://aves-interimzorg.nl/blog/