Petra Peperkamp: "Als je ouders uitlegt geeft over wetten en regels, tonen ze meer begrip."

Tien jaar lang runde ze een nagelstudio en bood Petra Peperkamp (48) een luisterend oor aan haar klanten. Toen ze verhuisde naar Helmond, wilde ze iets anders. “Ik merkte dat ik dat stukje steun geven aan mensen, en het meedenken met oplossingen, prettig vond om te doen. Ik ging als vrijwillig cliëntondersteuner werken bij een stichting binnen de jeugdzorg. Mooi en dankbaar werk waarvoor ik mij uiteindelijk liet omscholen. Na mijn opleiding richtte ik mijn eigen onderneming op. Ik kan nu zeggen dat ik ben geworden wie ik altijd wilde zijn.”

“Via mijn bedrijf, Jeugdzorg en Jij, bied ik trajectbegeleiding aan ouders binnen de jeugdzorg. Met een oud collega van de vrijwilligersstichting heb ik het bedrijf Bijstand in Jeugdzorg opgezet en helpen we ouders in de gemeenten Helmond en Deurne.”

Brug tussen ouders en professionals

“De jeugdzorg kent verschillende wetten en regels. Ouders begrijpen deze niet altijd. Dit maakt ze opstandig, boos en teleurgesteld. Als ze deze emoties uiten bij de jeugdbeschermer, komt dat hun relatie niet ten goede. Door de wetten en regels te vertalen vanuit het perspectief van de cliënt, bouw ik de brug tussen ouders en professionals. Ze zien dan dat achter een regel een reden zit en deze niet zomaar wordt opgelegd. Hierdoor krijgen ze meer begrip en staan ze ervoor open. De jeugdbescherming toont steeds meer waardering voor mijn werk. Ze zien dat mijn hulp een betere samenwerking tot stand brengt en maatregelen daardoor makkelijker worden behaald.”

"Als je ouders uitlegt geeft over wetten en regels, tonen ze meer begrip."

Emoties weer in toom brengen

“Natuurlijk mogen cliënten boos zijn. Ik geef aan dat ze mij altijd mogen bellen; naar mij mogen ze hun emoties uiten. Even schreeuwen of huilen helpt. En daarna breng ik de emoties weer in toom en bespreken we hoe we respectvol en rustig het gesprek met de jeugdbeschermer aan kunnen gaan. Ouders vinden het fijn dat ik hun onmacht en teleurstelling begrijp, maar deze emoties niet met mij meedraag. Daardoor kan ik ze helpen overzicht te krijgen en de rust terug te vinden. Ik ben altijd open en eerlijk en pak de zaken serieus aan. Met ruimte voor een grapje tussendoor, want daarmee relativeren we de zaken soms even.” 

Kijken wat mag binnen de wet

“Ik leg ouders uit wat de wetten en regels betekenen in de praktijk en wijs ze de weg bij zaken die moeten worden geregeld. Ook kijk ik naar de mogelijkheden binnen de wet. Zo werd een kind tijdelijk uit huis geplaatst. De regel is dat het kind dan ingeschreven moet worden op het nieuwe woonadres. Voor moeder voelde dit vreselijk. Naast de emotionele pijn die het bracht, betekende dit ook dat ze geen recht meer had op kinderopvangtoeslag en kinderbijslag. En deze financiële steun had ze juist zo hard nodig om te bouwen aan een toekomst voor haar en haar kind. Ze kon daarmee in haar woning blijven en haar studie afmaken. De gemeente en jeugdzorg begrepen het belang voor het kind en gingen ermee akkoord het kind op het woonadres van moeder te laten staan.” 

Eigenwaarde laten behouden

“Als ik in gesprek ben met cliënten, denk ik steeds na over mogelijkheden en oplossingen. Ik ben daarin heel probleemoplossend en pragmatisch. Zo was een kind uit huis geplaatst en bij haar tante gaan wonen. De moeder mocht haar dochter alleen zien als er iemand bij was. Toen de tante niet mee kon naar het consultatiebureau en de afspraak moest worden verzet, voelde dit voor moeder alsof haar moederschap haar nog meer werd afgenomen. Ik vind het belangrijk dat haar eigenwaarde in stand wordt gehouden en ze deze betrokkenheid naar haar kind voelt. Daarom ging ik met haar mee. Het deed de moeder goed dit stukje van de opvoeding zelf op te mogen pakken.”

Casus uitgelicht

“Vier jaar lang begeleidde ik een vader bij de strijd zijn kinderen bij hem te krijgen. De kinderen wilden dit zelf ook, maar moeder liet het niet gebeuren. Schrijnend was dat moeder meer wrok naar de vader voelde, dan dat ze oog had voor het belang van hun kinderen. Moeder kon het proces lang volhouden, want had een pro deo advocaat. Vader draaide zelf op voor de kosten. Hij voelde zich soms lamgestreden en wist niet meer wat hij moest doen. Ik ondersteunde hem bij het jeugdzorgtraject en sloot aan bij de gesprekken met de jeugdbescherming en andere professionals. Ook bood ik een luisterend oor, voorzag ik hem van informatie en advies en bleef ik zijn intrinsieke motivatie aansporen om door te gaan. Steeds opnieuw vond hij zijn kracht terug. Toen hij na vier jaar te horen kreeg dat het eindelijk was gelukt om zijn kinderen bij hem te krijgen, omhelsde hij mij voor de deur van de rechtbank en kon niet meer stoppen met huilen. Ik huilde met hem mee. Het traject had veel tijd en geduld gekost, maar was het meer dan waard.”

Het interview met Petra Peperkamp kun je hier als pdf lezen.